Basejumping

Jest to rodzaj skoków spadochronowych z budynków, masztów antenowych, mostów i skał, skrót "BASE" pochodzi od ang. Building (budynki), antena, span (przęsło), earth (ziemia).

W Polsce BASE jumping, czyli "buildings, antennas, spans and earth jumping", nie jest popularny. Borysław Dzieciaszek, doświadczony spadochroniarz, który w ciągu ostatnich 3 lat oddał siedem skoków w tej formule, twierdzi, że w całym kraju okazjonalnych BASE jumperów jest kilkunastu, a regularnie skacze 1-2 osoby. Nie mamy zbyt wielu miejsc, z których można skakać, więc Alpy są jednym z popularniejszych kierunków dla fanów tego sportu. Ale do historii wszedł skok Felixa Baumgartnera, który w 2002 roku skoczył z dachu hotelu Marriot w Warszawie.

Czynniki ryzyka

Głównymi czynnikami ryzyka jest krótki czas, jaki skoczek ma na otwarcie spadochronu, oraz odległość, jaka dzieli go podczas lotu od obiektu, z którego skacze. Nie bez znaczenia jest również to, że base jumper wyposażony jest na ogół tylko w jeden spadochron (posiadanie zapasowego jest często zbędne ze względu na krótki czas lotu, co uniemożliwia jego otwarcie). Kolejnym problemem jest samo lądowanie, które z reguły odbywa się na dość małej przestrzeni.

Częstym czynnikiem powodującym śmierć spadochroniarzy jest nieprawidłowe ułożenie czaszy w plecaku i zgubna w skutkach pewność siebie. Ważnym czynnikiem jest też adrenalina, która powoduje pobudzenie organizmu i uśpienie czujności skoczka.

Głownie spotyka się wypadki, których przyczyną są niedoskonałości sprzętu bądź nagłe zmiany warunków pogodowych.

Na chwilę obecną jest to sport, w którym wiele zależy od przypadku, przez co liczba śmiertelnych wypadków osób rozpoczynających base jumping pokrywa się z liczbą doświadczonych skoczków.

Wypadki śmiertelne

Poczynając od 1981 do 2010 roku, zginęło co najmniej 158 skoczków uprawiających ten sport.

• 26 marca 2009 we włoskich Dolomitach podczas kręcenia spotu reklamowego zginął Shane McConkey, uważany za pioniera ekstremalnego narciarstwa i znany z połączenia BASE jumpingu z narciarstwem.
• 13 listopada 2009 w szpitalu w Zurychu zmarł w wyniku odniesionych obrażeń, szwajcarski BASE jumper, paralotniarz i skydiver; kilkukrotny rekordzista świata. Dwa dni wcześniej wykonał skok z 88-metrowego wieżowca Sunrise Tower w Zurychu. Podmuch wiatru spowodował, że stracił kontrolę nad skokiem, a następnie z impetem uderzył w ziemię

Wspinaczka

Wspinaczka niegdyś uważana była za sport przestrzenny, taki jak żeglarstwo czy szybownictwo. Upowszechnienie i popularyzacja sztucznych ścian wspinaczkowych i zawodów wspinaczkowych przesunęło nieco akcenty w stronę „boiskowości”. W dalszym ciągu jednak dla znacznej części wspinających się działalność ta, to co najmniej pasja lub nawet sposób na życie.

Wspinaczka, to sport wytrzymałościowo-siłowy. Jednak nie oznacza to wcale, że wymaga nieprzeciętnej siły. Znacznie bardziej do wspinaczki potrzebna jest sprawność, kondycja, koordynacja ruchowa oraz koncentracja. Determinacja przychodzi już podczas wspinaczki, podobnie jak z czasem – moc mięśni. Najważniejsza rzecz w wspinaczce to technika. Dzięki niej można zaoszczędzić sporo energii.


Wspinaczkę możemy podzielić na górską (tu w grę wchodzą zagrożenia fundowane przez przyrodę) i wspinaczkę sportową.


Ta druga to najpopularniejsza forma wspinaczki. W Polsce uprawiana jest na specjalnie do tego utworzonych ściankach wspinaczkowych. Każdy może się na nią wybrać i spróbować zawalczyć z grawitacją. Modne są także ścianki wspinaczkowe dla dzieci. Wspinają się po nich maluchy nawet w wieku 4 lat! 

Sport ten na początku nie pociąga ze sobą wysokich kosztów. Cały sprzęt wypożyczyć można „na ściance”. Potrzebne są odpowiednie buty (ale na początek można spróbować w trampkach), uprząż i magnezja (węglan magnezu – proszek utrudniający ześlizgiwanie się rąk z uchwytów na ścianie).

Całość przygody jest inwestycją rzędu niecałych trzydziestu złotych (w zależności od dnia tygodnia i wielkości obiektu). Gra jest warta świeczki, wspinaczka bowiem wspaniale wyrabia kondycję fizyczną i angażuje praktycznie wszystkie partie mięśni. Pozwala też walczyć ze słabościami i pozbywać się lęków. Jest to stosunkowo bezpieczny sport, jeśli tylko zachowa się zdrowy rozsądek – w przypadku wspinaczki sportowej, w warunkach sztucznych, wszelkie ryzyko ponosi się wyłącznie na własne życzenie.

W Polsce najwyższa ścianka wspinaczkowa (i jedna z najwyższych na świecie), ma 34 metry wysokości. Nazywa się kielich (ze względu na charakterystyczny kształt) i jest niedoszłą wieżą ciśnień. Na wysokości 19 metrów ściana odchyla się na kształt kielicha. Dla wielu osób wspinających się na ściankach stanowi duże wyzwanie. Pokonanie go może być prostą drogą do profesjonalnej wspinaczki wysokogórskiej, która wywołuje prawdziwe emocje i adrenalinę.

Windsurfing

W nawiązaniu do poprzedniego posta, chciałabym napomknąć temat Windsurfingu, który stał się już bardzo popularnym sportem, a zarazem jednym z rodzajów turystyki ekstremalnej.

Zarówno bowiem surfing, jak i windsurfing wymagają sprawności fizycznej, jak i ogólnej, motoryczno-ruchowej. Osoby starsze są też statystycznie rzadziej otwarte na nowości, młodzi wręcz przeciwnie. Nad morzem powstają coraz to nowe szkoły uczące korzystania ze wszystkich rodzajów desek, i tej do pływania na falach, i tej z żaglem. Sprzęt do uprawiania tego sportu jest raczej drogi jak na polską rzeczywistość, niestety. Waha się od dwóch do nawet kilkunastu tysięcy za deskę. Do tego dochodzi masa osprzętu i strój zwany pianką (na zimne dni, ktychw naszym klimacie nie brakuje). Na szczęście jest też coraz bogatsza oferta sprzętu używanego, który w zależności od stopnia zużycia, można kupić nawet o połowę taniej niż nowy sprzęt.

Gdzie szukać okazji?

Na serwisach aukcyjnych, różnego typu stronach ogłoszeniowych, na forach dla surferów czy windsurferów. W większych miastach używany sprzęt można kupić nawet w sklepach sportowych, gdzie od czasu do czasu organizowane są giełdy. Najlepiej jest skorzystać z wyprzedaży pod koniec sezonu, czyli pod koniec września i w październiku. Takie giełdy są też okazją do zdobycia nowych kontaktów do instruktorów i szkół, gdzie można rozpocząć lub kotynuować naukę, doskonalić technikę. Poza tym jest to doskonały moment, by zdobyć inne kontakty do osób zafascynowanych sportami wodnymi, porozmawiać z osobami, które mogą nam podpowiedzieć ciekawe rozwiązania, nowe lokalizacje do uprawiania sportu. Często takie targi odwiedzają specjaliści z dziedzin pokrewnych. Na przykład dietetycy doradzą, jak się odżywiać, aby mieć lepsze wyniki i szybsze postępy.

Jaką deskę do windsurfingu wybrać?

Popularna deska to freeride, od kórej warto zacząć przygodę z windsurfingiem. Jest idealna dla amatorów, do pływania na spokojnej wodzie. Mają szeroką rufę, a współgra z nimi duży żagiel. Inną polecaną dla nowicjuszy deską jest funboard - są szerokie i mają kil, któy pomaga utrzymać sie na desce. Inną cechą charakteryzującą te deski jst duża wyporność, co jest również plusem dla początkujących, wyporne deski są znacznie bezpieczniejsze, zapewniąją utrzymanie się na wodzie; mówiąc wprost - nie można na nich utonąć.

Na tej stronie znajdziemy spis sklepów ze sprzętem w Polsce:

http://www.windsurfing.pl/post/421,sklepy-windsurfingowe-w-polsce

Freediving

Free diving cieszy się sporym zainteresowaniem nie tylko wśród płetwonurków. Wynika to z dostępności tego sport. Nakłady na sprzęt są minimalne. Praktycznie można zacząć posiadając tzw.  podstawowy sprzęt nurkowy: płetwy, maskę i fajkę.  Uprawiając freediving należy pamiętać o zagrożeniach wynikających z obcowania w środowisku wodnym oraz o możliwości uśnięcia pod wodą przy zbyt forsownych bezdechach.


Pierwsze kroki w freedivingu dobrze jest stawiać na basenie, należy nauczyć się szeregu umiejętności związanych z odpowiednią techniką pływania oraz oddychania. Dobrze jeżeli robimy to w grupie (sprawa asekuracji) i pod okiem instruktora.

Nurkowanie na zatrzymanym oddechu stało sie popularne dopiero w latach sześćdziesiątych . Pierwsze oficjalny rekord w nurkowaniu bezdechowym został odnotowany w 1949 roku, kiedy Raimondo Bucher zszedł na głębokość 30 metrów - jak widać nie było to wiele. Kilka lat później w 1953 roku dwaj włosi, Alberto Novelli i Ennio Falco osiągnęli głębokość 43 metrów. Granica 100 metrów została pokonana 1967 roku, w 2007 roku 200m pokonał 14 czerwca Austriak Herbert Nitsche osiągnął 214 metrów. 

Zadać można sobie pytanie. Czy nurkowanie tak głęboko jest bezpieczne? Niestety nie, wiele rekordów było związanych z wypadkami śmiertelnymi lub utrata zdrowia. Takie głębokości są osiągalne tylko dla profesjonalistów po wielu latach ćwiczeń. Free diver amator w większości przypadków nie jest w stanie zanurkować tak głęboko, dla większości głębokość 40 metrów wydaje się już nieosiągalnym celem.

W nurkowaniu bezdechowym prowadzone są zawody. Większość z nas nigdy nie uzyska wyników nawet zbliżonych do rekordów, ale myślę, że nie o to chodzi, większości wystarczy jeżeli ma z tego sportu dobrą zabawę. Wyróżnić można kilka konkurencji:

1. ze stałym balastem
2. ze zmiennym balastem
3. NO LIMITS - polega na osiągnięciu maksymalnej głębokości za pomocą wszelkich możliwych środków. Powszechnie stosowana technika to schodzenia w dół przy użyciu specjalnej windy poruszającej się po pionowej linie, po osiągnięciu maksymalnej głębokości free diver wynurza się do powierzchni po "odpaleniu" specjalnego balonu. Zadaniem windy jest maksymalne skrócenie czasu zanurzania, a zadaniem balonu jest maksymalne skrócenie czasu wynurzania. Pozycja nurka w czasie zanurzania jest najbardziej fizjologiczna czyli pionowa, głowa do góry.

Miłośnikom tego typu spędzania wolnego czasu, polecam stronę http://www.freediving.com.pl/, gdzie można uzyskać informacje na temat freediving'u w Polsce.

Rafting

Ten rodzaj turystyki jest moim zdaniem dla najbardziej wytrwałych. Polega na pokonywaniu górskich rzek za pomocą różnego rodzaju tratw, pontonów, kajaków lub innych sprzętów charakterystycznych dla danego regionu. Zawsze musi to być sprzęt mocny i specjalnie do tego celu przystosowany. Długość pontonów wynosi 3,5‒6 m. Wyposażone są m.in. w footstrapy, tj. paski, o które pasażerowie zaczepiają nogi, by nie wypaść za burtę, liny umieszczone wzdłuż burt i w pagaj.

Dyscyplinę tę, choć uważaną za wyjątkowo niebezpieczną, może uprawiać niemal każdy, pod warunkiem przestrzeganiu zasad bezpieczeństwa, odpowiedniego zachowania się wobec środowiska i współtowarzyszy oraz właściwego wyboru spośród sześciu klas trudności.

Przykładowo klasa I ‒ podstawowa ‒ rekomendowana jest na spływy dla początkujących, a także wycieczki rodzinne. Trasy są bardzo spokojne, nurt rzeki powolny, bez dużej fali, nie występują tu miejsca wymagające manewrowania. Trasy klas wyższych są coraz trudniejsze, pojawiają się przeszkody, skały, często wymagają wcześniejszego zapoznania się z trasą, niejednokrotnie instruktora, umiejętności manewrowania, wiosłowania, asekuracji innych osób (np. z brzegu), za to dostarczają dużo większej dawki adrenaliny, aż do najtrudniejszej klasy VI, z trasą o ogromnych spienieniach, wysokich falach, dużych skałach ‒ pokonanie takiej trasy bez urazów uważa się za prawie niemożliwe. Niektóre rzeki są z natury niebezpieczne, występują w nich zwalone drzewa, tamy, podcięte skały i wysokie wodospady. Wszystkie wymagają ogromnego zgrania grupy, dyscypliny i pewnej wiedzy. Prawidłowo przed przystąpieniem do spływu powinno odbyć się szkolenie uczestników.

Możliwości do uprawiania raftingu jest wiele. Ci, którzy mogą sobie pozwolić na zagraniczny wypad, mają do wyboru wody Turcji, Chorwacji, Słowenii czy Grecji (rzeki Cetina, Dobra, Mreznica, Upa, Jizera i Zrmanja). W Turcji poleca się spływ na rzece Korpulu w regionie Alanyi – dobry dla początkujących. Za zdecydowanie ekstremalny uważany jest Nil czy rzeka Sadan w Indonezji na wyspie Sulanezi.
W Polsce również są miejsca, gdzie można spróbować sił w raftingu, choć temperatura wody dalece odbiega od temperatur w Indonezji czy Turcji. Emocje zagwarantują: Poprad, Dunajec, czy rzeki Kotliny Kłodzkiej: Biała Lądecka, Bystrzyca Dusznicka i Dzika Orlica.

Turystyka ekstremalna nie jest zaliczana do najprostrzych, ale nie należy się jej bać i uważać za niedostępną.Przy odpowiedniej wiedzy na temat różnych jej form, znajomości zasad, a przede wszystkim systematycznym dbaniu o swoją sprawność fizyczną, każdy znajdzie coś dla siebie :)

Zorbing

Jest chyba najbezpieczniejszy ze wszystkich form uważanych za ekstremalne. Ta stosunkowo nowa forma rekreacji polega na staczaniu się ze zbocza w nadmuchiwanej, wykonanej z materiałów odpornych na uszkodzenia mechaniczne, kuli o nazwie „zorba”.

Zorba, wykonana przeważnie z PCW lub pleksiglasu, wzmocniona rusztowaniem z lin i waży około 75 kg. Kulą można się bawić na wiele sposobów: na lądzie, na wodzie, w poziomie oraz na stoku. Najpopularniejszą zabawą, która już przynosi dużą dawkę adrenaliny, jest staczanie się ze stoku pokrytego trawą, po specjalnie przygotowanych i wyprofilowanych torach. Wsiada się do kuli przez boczny otwór (tzw. rękaw) i przypina się pasami bezpieczeństwa, co dodatkowo sprawia, że nie ma się za bardzo wpływu na kierowanie kulą, toczącą się z maksymalną prędkością 50 km/h. Specjalną formą zorbingu jest kula dla dzieci o odpowiednio mniejszych rozmiarach. Natomiast do uprawiania zorbingu na śniegu i lodzie przeznaczona jest kula z odmiany PCW odpornej na niskie temperatury i nieprzepuszczającej zimna.

Stoki, na których można uprawiać zorbing, są dostępne niemalże wszędzie. Od zwykłych osiedlowych łąk, po położone w górach trasy narciarskie. Znany stok znajduje się w Gdańsku, choć ze zrozumiałym powodów, czym bardziej na południe Polski, tym jest ich więcej. Popularna jest np. Jura Krakowsko-Częstochowska i tamtejsze Morsko, Podlesice czy Rzędkowice. Znana jest Sportowa Dolina w Bytomiu, beskidzkie stoki w Szczyrku, Wiśle czy Ustroniu, a także Kudowa Zdrój. Najdłuższy tor zorbingowy znajduje się w Lesku.

Jeżeli chodzi o Białystok, warto odwiedzić stronę http://easypaintball.pl/, gdzie można zaczerpnąć informacje na temat tego rodzaju turystyki.

W pogoni za tornadem

Z początkiem kwietnia w Tornado Valley w USA rozpoczyna się sezon polowań na tornado, a wraz z nim turystyczny biznes. W opcji all inclusive dostajemy nocleg, transport, przewodnika i możliwość bliskiego spotkania z niszczycielką siłą. 


Jedni przed niszczycielską siłą natury uciekają, inni wręcz muszą zapłacić, by stanąć z nią oko w oko. Z początkiem kwietnia w Tornado Valley w USA rozpoczyna się sezon polowań na tornado, a wraz z nim turystyczny biznes. W opcji all inclusive dostajemy nocleg, transport, przewodnika i ryzyko bliskiego spotkania z chmurą odłamków i pyłu. Zainteresowani tematem trafiamy na internetową stronę www.stormchasertv.com która na pierwszy rzut oka przypomina witrynę fanów tego zjawiska. Szybko się jednak okazuje, że to strona wyspecjalizowanego w pogoniach za tym żywiołem amerykańskiego biura podróży. Na kolejnych podstronach znajdujemy konkretne oferty zorganizowanych wyjazdów w poszukiwaniu tornada. 


 

 Dolina tornad
Tornado Valley położone jest na terenie Wielkich Równin w USA. To tam najczęściej spotkać można tworzące się kłębiaste chmury i leje, które są zaczątkiem wielkiej niszczycielskiej siły. Połączenie ciepłego, wilgotnego powietrza z Zatoki Meksykańskiej i suchego wiatru na wschód od Gór Skalistych czynią ten obszar doskonałą lokalizacją dla narodzin tego zjawiska. Siedziba Storm Chasing Adventure Tours znajduje się w niewielkim miasteczku Bozeman, w stanie Montana, niedaleko granicy z Kanadą. Jednak bazy wypadowe w poszukiwaniu tornada zlokalizowane są w innych miejscach. - Obecnie wyjazdy na objazdówki organizowane są z trzech miast: z Denver, Amarillo w stanie Texas i z Grand Island w Nebrasce.